28 / 09 (about a month ago)

It sure is winter already, isn't it? Here there was no autumn at all. One day it was hot, and the next it rained and dropped from 30 to 16 degrees... crazy planet... my plants didn't like the rapid change very much and blackened some of their leaves in protest, but i enjoyed it pretty much. For once I was finally able to open my eyes in the morning just when I wanted to and not by the force of bright god Ra. Clouds!! Protective clouds! So I put on the appropriate music ( Forever Autumn, Lake of Tears) and enjoyed! Soon after the third song, the clouds were gone and the sun laughed at me again, so disgusted i turned the music off with a slap and got dressed to go and study.... again...

By the way, I gave my exam again for the sixth time, and now i'm waiting for the results. Old familiar routine. Running up and down libraries trying to find yet more books on the subject, studying until my sweat turns to blood ( !!! ok not that much !!! I am a fundamentally lazy person, i didn't choose to be, but I very conveniently am one! ), get panic attacks the day before the exam (this time i have experienced some spasms as well, very interesting stuff ) presenting myself to the exams all yellow of sickness and doing...just ok. This time I have done one thing different though. Instead of studying, I have spent the last two days before judgement day, more or less camping outside the professors' offices, hoping I may be lucky enough to grab one or two of these exotic diva birds, who all the more scarcely frequent the place where they're ought to be. THE UNIVERSITY!! What are they doing, for christ's sake, sneaking, almost crawling in and out of their little holes, like cockroaches under their big wooden desks, in fear that we may want to see or even - shhh.....- talk to them. ..... tsk tsk tsk... that would be unbearable! Staining their nicely ironed costumes with the likes of us? Inappropriate for their status!

I did prove lucky finally, and had my 15 minutes. I even caught two of them! And did make it into their offices! Now isn't that fame! Honestly now, to give you an impression of how it is, just think about trainspotting. You have to check the times and classes of the exams and lessons and calculate the space-time coordinates that it's more likely to see the costumed armada passing. For mere seconds. Then it disappears again into some dark corner preferably formed in a weird, even eerie geometrical shape. And transfered into another dimension. And by the great C'thulhu I have exchanged words with two of these creatures!

The outcome of these outworldly meetings remains yet to be seen. I sure don't hope to have moved their hearts,but I think I've left a fairly nice impression.

Until the results are out and my life retakes its perpetual loop (deppression, boredom, studying, panic,depression....) I leave you with kisses and liebe to go to munich, germany for a week. 2-7 october. And yes, it's the Oktoberfest! When I come back, I hope I'll have bubbles of beer floating over my head, preventing the sky from falling on me. My tiny red umbrella has grown weary...

game over

Τέλος οι διακοπούλες λοιπόν. Μόλις σήμερα το πρωί έπινα τον καφέ μου στην Αθήνα ενώ χθες την ίδια ώρα ξεστήναμε τη σκηνή και την αιώρα μας από την παραλία της Σερίφου.

Αποπνικτικά πρωινά ξυπνήματα στη σκηνή από τον ήλιο και τη ζέστη, νωχελικοί καφέδες στα κάμπινγκ, άμμος άμμος άμμος σκόνη σκόνη άμμος παντού, δροσερές θάλασσες σε καυτές παραλίες, ύυυυυυυπνος πολύς, ντουζάκια απογευματινά και σαγιονάρες που σέρνονται φρουστ φρουστ, βόλτες πάνω κατώ σε λιμάνια βουρκάρια μουρκάρια και χώρες, θαλασσινά ταβέρνες και σουβλάκια-καλαμάκια σάντουιτς-τόστ κι ασυνεννοησιές δε συμμαζεύεται, ποτά (όχι πολλά) και παγωτά, φωτογραφίες (πώς μέβγαλες έτσι κάτσε να πάρω ωραία πόζα), φερμουάρ απο σκηνές νανοιγοκλείνουνε ζζζζζιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιπ και η αναζήτηση της τέλειας σκιάς (ή τελοσπάντων της σκιάς), φουστανάκια μαγιουδάκια και βρωμερές παραλιοπετσέτες, "ψήθηκα παω να βουτήξω, πάγωσα βγαίνω στον ήλιο, μη τινάζεις την πετσέτα πάνω μου, ουφ κιεγώ πού θα ξαπλώσω?" αουτάν τα βράδια και άσπρα γατιά που τρίβονται στις καρέκλες, νοικιασμένα αυτοκίνητα και μακρινές παραλίες these are a few of my favorite things

Έπονται φωτογραφίες

Τζια Σέριφος 2007

misery

αντίο...

sssssss!!!!!

ησσσσυχίιιιααααα...... ετοιμαζόμαστε! τρελαίνομαι τρελαίνομαι! θέλω να το φιλήσω αλλά τσιμπάει! (γιατί νομίζω οτι μοιάζει λίγο με τον μικρό κθούλου του τσούκη???)






arhizoun na anoigoun! apopse einai i megali vradia! e! trehte grigora!




αυτο ηταν.

φυτοθαύματα συνεχίζονται!!

Αυτό είναι το περίφημο λουλουδι του κάκτου...



...ή τουλάχιστον του δικού μου κάκτου που είναι παιδάκι του κάκτου του παππού μου. Όταν λεμε παιδάκι, όχι οτι είναι κανας νεαρούλης. Α μπα πάνε χρόοοοονια και χρόοοονια που τον έχουμε και μεγαλώνει. Χάρη στη (μη) φροντίδα του παππού αξιωθηκε όχι απλα να επιβιώσει στο μπαλκόνι του κέντρου της Θεσσαλονίκης αλλά και να "ενηλικιωθεί".

Φέτος αν δεν κανω λάθος είναι η δεύτερη χρονιά που ανθίζει μέσα σε όλες αυτές τις δεκαετίες της ζωής του. Θαλεγε κανείς πως αφου ετοιμάζεται για το λουλούδι του τοσα χρόνια,μαζεύοντας ενεργεια μετα κόπων και βασάνων (λέμε τώρα) σταγόνα τη σταγόνα, μεσημέρι το μεσημέρι, δε μπορεί θα μας αφήσει να το χορτάσουμε το επίτευγμά του.. Αμ δε! Ένα βράδυ κραταει όλο κιόλο! Σάμπως για να το κοιτάμε εμείς το κανε? Ή μήπως αν κρατούσε παραπάνω θα μιλούσαμε τόσο γιαυτό? Και μετά του χρόνου πάλι και αααν... Επειδή είπαμε να ανθίσουμε μια φορά δε θα το δέσουμε σκοινί κορδόνι καθε χρόνο να ανθίζουμε!

Παραθέτω τα καμάρια μου!Το κάκτους δικόσμους και τα μανάρια τερατάκια σε πόζα "περιμένω να φάω ΤΩΡΑ!"



Αυτή τη χρονια όμως το κακτους το πατροπαράδοτο στάθηκε εξαιρετικά γενναιόδωρο. Το μεγάλο (όχι αυτό στη φώτο, το αλλο,η "μάμα κάκτα"),ξεπέταξε στο αψε σβήσε όχι ένα αλλα δεκαοχτώ (18) άνθη μεγάλα και τρανά σαν αυτο. Και, δώστε βάση, όλα έγιναν τη νύχτα της πανσέληνου (ή τουλαχιστον εγώ για πανσέληνο το βλεπα, μεγάλο ήταν, στρόγγυλο ήταν, δε μύριζε...)

Γιατι δεν τάβγαλα φωτογραφία? Γιατι είμαι βλάκας. Ξέχασα...



Υ.Γ.:Και την πρώτη φωτογραφία εγώ την εβγαλα!Δεν ξέρω πώς αλλά δεν είναι απίθανη?

το παιδι μου!!

Αφού γράφω ωραία κείμενα και βαριέστε να τα διαβάσετε,πάρτε μια φώτο να την κοιτάτε να μη βαριέστε!Δεν είστε ολοι πολύ περήφανοι για το τερατάκι μου?Είναι το τριτο ζωο που τρώει!Αλέξη του χρόνου που θα γεννήσει θα σου φέρω ενα παιδάκι!

bye bye μπαι-τζι

Μια φορα κιεναν καιρο ζουσαν στον ποταμο γιαγκτσε της κινας ενα σωρο μικρα ποταμισια δελφινια που τα ελεγαν "μπαιτζί".Ο κυριος douglas adams,συγγραφεας χιουμοριστικης επιστημονικης φαντασιας ειχε γραψει για αυτα και επειδη ο τυπος τα λεει μαλλον πολυ πολυ πιο καλα αποτι μπορω να τα πω εγω,θα σας δωσω γνωριμια για τα δελφινακια αυτα μεσα απο τα δικα του λογια

Μεσα σε μια απο τις πιο πλατιες, πιο μακριες , πιο θορυβωδεις και πιο βρωμικες αρτηριες του κοσμου , ζει η μετενσαρκωση μιας πνιγμενης πριγκιπισσας η μαλλον διακοσιες μετενσαρκωσεις μιας πνιγμενης πριγκιπισσας.Οι συγχρονες μετεωσαρκωσεις της κομματιαζονται απο τις προπελες των πλοιων πιανονται σε διχτυα γεματα αγκιστρια τυφλωνονται, δηλητηριαζονται και κουφαινονται.Η αρτηρια περι ης ο λογος ειναι ο ποταμος Γιαγστσε και μετενσαρκωμενη πριγκιπισσα ειναι το μπαιτζι, το ποταμισιο δελφινι του Γιαγκτσε.

Τα ματια του μπαιτζι με την αδυναμη οραση ειναι τοποθετημενα αρκετα ψηλα στο κεφαλι του ωστε να επωφελουνται οσο γινεται περισσοτερο απο το μοναδικο φως που φθανει ως αυτα δηλαδη το φως που ερχεται κατευθειαν απο πανω.Ως συνεπεια τουτου το μπαιτζι αναγκαστηκε να χρησιμοποιησει μια διαφορετικη αισθηση για να βρισκει το δρομο του.Στηριζεται στον ηχο Διαθετει μια εξαιρετικα οξεια ακοη και βλεπει με ηχοβολισμο εκπεμποντας ακολουθιες απο μικροσκοπικους πλαταγισμους και ακολουθωντας την ηχω τους.Επισηςεπικοινωνει με τα αλλα μπαιτζι βγαζοντας συριστικους ηχους.
...

Τωρα ο ποταμος αναδευεται συνεχως απο τις μηηχανες των παλιων σκουριασμενων εμπορικων ατμοπλοιων απο πλοια κοντεινερ επιβατηγα πλοια της γραμμης και μαουνες..

****ακολουθει διαλογος του douglas adams με τον ζωολογο mark carwardine****

-Κατω απο το νερο πρεπει να επικρατει ενα αδιακοπο πανδαιμονιο.Προσπαθουσα να φανταστω πως ειναι να εισαι ενας τυφλος που προσπαθει να ζησει μεσα σε μια ντισκοτεκ.Η μεσα σε διαφορες ανταγωνιστικες ντισκοτεκ.

-Στην ουσια ειναι ακομη χειροτερα.Τα δελφινια στηριζονται στον ηχο για να βλεπουν

-Τοτε θα ειναι σαν καποιος κουφος να μενει σε ντισκοτεκ, γιατι υπαρχουν ολα αυτα τα στροβοσκοπικα φωτα και τα φλασαρισματα και οι καθρεφτες και τα λειζερ.Πραγματα που συνεχως μπερδευουν τις πληροφοριες.Υστερα απο μια δυο μερες θα παθαινες πληρη συγχυση και αποπροσανατολισμο και θα αρχιζες να σκονταφτεις πανω στα επιπλα.

-Αυτο ακριβως συμβαινει και στην πραγματικοτητα.Τα δελφινια συνεχως πεφτουν στα πλοια η κομματιαζονται απο τις προπελες τους η μπλεκονται στα διχτυα των ψαραδων.Ο ηχοβολισμος ενος δελφινιου ειναι συνηθως τοσο καλος που να του επιτρεπει να βρει ενα δαχτυλιδι στο βυθο της θαλασσας επομενως αν εχει φτασει να μην μπορει να καταλαβει ποτε κινδυνευει να αποκεφαλιστει απο ενα πλοιο, τα πραγματα πρεπει να πηγαινουν πολυ ασχημα .

****Tελος αντιγραφης απο το βιβλιο που λεγεται "τουριστες στον πλανητη γη" η αλλιως "last chance to see"****

H μικρη πριγκιπεσσα πριν λιγες μερες περασε οριστικα στην ιστορια.Κατα τις τελευταιες ερευνες στον ποταμο δεν εντοπιστηκε κανενα μα κανενα δελφινι (οι επιστημονες περιμεναν να βρουν τουλαχιστον δεκα) και επισημα πλεον το ειδος μας γνεφει "αντιο και ευχαριστω για τα ψαρια"

R.I.P.